Month: October 2006

ASSASSINATION ATTEMPT MADE ON ARMENIAN POLICE GENERAL’S LIFE

Public Television of Armenia, Yerevan,
5 Oct 2006

Yerevan, 5 October: An assassination attempt on the life of the chief
of the state security department of the Armenian Police, Maj-Gen Aram
Zakaryan, was made on 4 October.

The assassination attempt happened in Zakaryan’s garage in Kazara
Parpetsi Street yesterday. An unknown person opened fire at Zakaryan.

He has wounded in the left upper side of the chest. Zakaryan checked
out of hospital after a medical examination.

Two bullet casings that were found at the site of the incident have
been sent for examination.

AN INSTRUMENTAL MAKER; AN L.A. MAN IS THE WORLD’S TOP DUDUK CREATOR, WITH 3,700 SOLD
by Litty Mathew

Los Angeles Times
October 5, 2006 Thursday
Home Edition

THE perfect duduk, some say, is carved not in a remote hillside village
in Armenia, but, like so much of this instrument’s current existence,
here in Los Angeles. Deep in the lap of a working-class North Hollywood
neighborhood, maestro Karlen Matevosyan Smbati, the 78-year-old
immigrant whom many consider to be the world’s foremost duduk maker,
whiles away in a senior center, plotting and planning to create the
perfect instrument when he gets home to his neat garage workshop.

Matevosyan, a self-taught artisan who was once a high school principal,
wears glasses too big for his deeply lined face and harbors a
penchant for plaid flannel and sweatpants. In a raspy, low voice,
he says he’d always played the instrument and had never found one he
liked. The first instrument he made was for himself, and every duduk
he’s since created gets the same treatment. "I always think this is
my instrument. I’m making it for me," he says through an interpreter.

"I’ve been studying apricot wood all my life and I’ve been making
duduks for more than 50 years," Matevosyan says. "If I hear a duduk,
I can often tell where the wood came from."

To succeed as a duduk maker, you may need to know your wood but
you also must be a musician. "That’s why I don’t have a personal
successor," Matevosyan says. "You can’t teach an artisan to make the
duduk. You must know how to play the instrument first to understand
it." But the high standards that Matevosyan set have fueled excellence
in duduk-making back in Armenia.

"Recognizing that there are great new duduk makers and the instruments
have increased in quality, maestro Karlen is the godfather of modern
duduk making," says Pedro Eustache, a professional woodwind player
who plays the instrument for many Hollywood scores.

Matevosyan makes most of the duduk by hand, using a hand drill to form
the cylinder. It takes 42 additional steps to finish the instrument,
from drilling the finger holes to lathing the cylinder.

That’s after a year to 18 months to cure the green apricot wood that
gives it the specific timbre and lasting quality. Over the course
of his career, he has sold more than 3,700 handmade instruments,
which start at around $250.

Matevosyan revolutionized the instrument by changing the spacing of
the finger holes and enlarging the holes to get a full volume. He’s
also credited with improving the mouthpiece by adding tonal control to
the reed to play half notes. "It’s like the black keys on the piano,"
he says. "Now you can play more than full notes on the duduk."

Matevosyan also pioneered different types and sizes of duduks. In the
past, duduks were created in unpredictable keys. Now they represent
the four tonal ranges: soprano, alto, tenor and bass. The latest of
his creations is a Hegoshu, the largest duduk, which sounds like a
cross between a clarinet and a duduk. There are four in existence,
one owned by Eustache.

"People ask me if I get sick and tired of making the same instrument
every day," Matevosyan says. "I think this is my legacy. After I’m
gone this will remain."

From: Emil Lazarian | Ararat NewsPress

DE TURQUIE, CHRISTOPH BLOCHER SèME LA COLèRE

Le Temps, Suisse
5 octobre 2006

GENOCIDE. En visite a Ankara, le ministre de la Justice remet en
cause l’application de la norme antiraciste. Vague de desapprobation.

Les "maux de ventre" de Christoph Blocher donnent des maux de tete au
monde politique suisse. Venu celebrer a Ankara le 80e anniversaire de
l’adoption du Code civil suisse par la Turquie, le chef du Departement
federal de justice et police (DFJP) a lance un veritable pave dans
la mare hier en abordant la question très sensible de la penalisation
de la negation des genocides. L’article 261 bis du Code penal suisse
lui donne des "maux de ventre", a-t-il declare.

"Modifier la loi est une possibilite", a-t-il ajoute devant la presse
a l’issue de sa rencontre "très amicale" avec son homologue turc,
Cemil Cicek.

Tout en defendant la position officielle a propos de la question
armenienne – le ministre UDC a rappele que le Conseil federal ne
reconnaissait pas le "genocide des Armeniens" et que, s’agissant
des poursuites penales contre deux intellectuels turcs, la Suisse
respectait une stricte separation des pouvoirs -, il a ainsi critique
ouvertement la norme penale antiraciste.

Scandale et perplexite

Sa declaration a immediatement provoque des reactions en Suisse. Elle a
suscite une certaine perplexite au Departement federal des affaires
etrangères (DFAE), qui a dû gerer plusieurs episodes houleux
entre Berne et Ankara. Ils feront très certainement l’objet d’une
discussion au sein du Conseil federal, soulignent des proches du
dossier. Le president du PDC, Christophe Darbellay, est scandalise:
"C’est precisement pour que l’Holocauste et d’autres genocides ne
passent pas pour des details de l’histoire et pour lutter contre
l’extreme droite que la norme antiraciste existe!"

Mais, plus encore que l’interpretation de cette norme, ce sont
les propos de Christoph Blocher qui provoquent l’ire de nombreux
parlementaires. Qu’il s’immisce directement dans une procedure penale
est "scandaleux", jugent des elus de tous bords. Qu’il le fasse de
surcroît a l’etranger est percu comme un coup de poignard dans le
dos des autres membres du gouvernement et du peuple suisse.

Voulue par le peuple

"Le ministre ne connaît-il pas la separation des pouvoirs?" s’insurge
Christophe Darbellay. Didier Burkhalter (PRD/NE) souligne: "Une
nouvelle fois, il depasse les bornes! Lui qui s’erige toujours
en defenseur de la volonte populaire en vient a la bafouer. Car,
faut-il le rappeler, la loi antiraciste a ete voulue et avalisee par
le peuple!" La gauche enfonce le clou: "Après avoir remis en cause
la Commission federale de recours en matière d’asile, traite deux
ressortissants albanais de criminels en se substituant aux tribunaux,
ce nouveau pas est grave et consternant", tranche le secretaire general
du Parti socialiste, Thomas Christen. Comme les Verts, il en conclut:
"Cela prouve une nouvelle fois que Christoph Blocher est indigne du
Conseil federal." De son côte, l’UDC boit du petit-lait.

Elle n’a jamais ete partisane de la loi antiraciste, sous pretexte
qu’elle limitait la liberte d’expression et pouvait remettre en cause
la neutralite de la Suisse. Pour Andre Bugnon, il ne s’agit pas de nier
le genocide des Armeniens. Mais cette loi "doit tout au plus valoir
pour des phenomènes d’actualite. Pas pour des evenements historiques."

Cet article 261 bis du Code penal empoisonne de manière très directe
les relations entre Berne et Ankara. Adopte en 1994, il punit tout
propos tendant a nier, minimiser ou justifier un genocide ou d’autres
crimes contre l’humanite. Initialement vote dans le but de punir les
negationnistes de l’Holocauste, il a depuis ete utilise a l’encontre
de deux Turcs, l’historien Yusuf Halacoglu et le leader du Parti des
travailleurs, Dogu Perincek. Tous deux, lors de conferences tenues en
Suisse en 2005, avaient ouvertement nie le genocide de 1915 durant
lequel entre 1,2 et 1,5 million d’Armeniens auraient ete tues. Dogu
Perincek avait meme ete interroge durant deux heures a la suite de
cet incident, soulevant la colère d’Ankara, qui rejette encore la
thèse du genocide mais reconnaît le massacre de 300000 Armeniens.

Ankara s’oppose donc au Grand Conseil vaudois et au Conseil national,
qui ont officiellement reconnu en 2003 la realite de ce genocide.

Aux yeux de Christoph Blocher, les poursuites engagees a l’encontre
de ces deux citoyens turcs par la justice suisse portent un coup a la
liberte d’expression. "La situation est actuellement très differente
de celle des annees 90, a-t-il explique. A l’epoque, personne n’aurait
pense que cet article [261 bis du Code penal] traînerait en justice
un eminent historien turc." Avant d’ajouter que "ce n’est pas aux
hommes politiques suisses de juger l’histoire d’un pays tiers" et
d’approuver l’idee de creer une commission internationale d’historiens
sur le sujet.

L’autre dossier sensible aborde très "ouvertement" hier entre
les deux ministres concerne la lutte contre le terrorisme. Cemil
Cicek a reitere a "son ami" l’attente de la Turquie concernant
une cooperation internationale et a vertement critique l’attitude
de certains terroristes qui "essaient de se rendre en Europe en
profitant des vides juridiques de certains pays et y demandent
l’asile". Allusion claire a la Suisse qui refuse de qualifier le
Parti des travailleurs du Kurdistan (PKK) d’organisation terroriste,
contrairement aux Etats-Unis et a l’Union europeenne.

Encadre: Il se moque du peuple et des institutions

Commentaire.

Par Bernard Wuthrich

Très attache, en d’autres circonstances, au respect de la volonte
populaire, Christoph Blocher ne s’est pas gene, mercredi a Ankara,
pour remettre en question une norme penale pourtant approuvee par le
peuple en 1994.

Non seulement il montre ainsi sa conception très volatile du respect
des decisions populaires, mais, en plus, il devait s’abstenir de
faire ce genre de commentaire dans ce contexte precis.

Il n’est pas le premier a mettre en doute l’application de la norme
penale antiraciste a des cas tels que ceux des deux personnalites
turques poursuivies par la justice suisse. On peut se poser des
questions a ce sujet, mais un ministre n’a pas a se livrer a un tel
exercice alors qu’il est en visite a l’etranger.

Il n’a pas non plus a annoncer dans ce cadre-la qu’on pourrait
envisager une revision legislative. Qu’il le pense, c’est son droit.

Qu’il l’exprime lors des seances du Conseil federal, cela fait partie
de sa fonction. Qu’il le dise lors de debats politiques en Suisse,
on peut encore l’admettre.

On ne peut en revanche accepter qu’un membre du gouvernement aille
dire a ses interlocuteurs turcs que cet article du Code penal lui
"fait mal au ventre". C’est d’autant moins acceptable qu’il le fait
alors qu’une procedure penale est en cours.

Il ne lui suffit pas de rappeler, comme il l’a fait, la position du
Conseil federal face a la question armenienne et l’attachement de la
Suisse a la separation des pouvoirs pour se permettre un tel abus.

–Boundary_(ID_hrJ2nc8EEMuAn49E06kNpQ)–
From: Baghdasarian

IL FAUT RECONCILIER ARMENIENS ET TURCS
La Chronique D’Alexandre Adler

Le Figaro, France
05 octobre 2006

La visite officielle du president de la Republique en Armenie
represente un geste profond, emouvant et empreint d’une veritable
solennite. Il faut en effet remonter a l’epoque des croisades pour
voir des ancetres de la France actuelle entretenir d’intenses relations
diplomatiques avec le brillant royaume armenien de Cilicie.

Si la France porta avec son alliee russe le nouvel Etat armenien sur
les fonts baptismaux a la fin de la Première Guerre mondiale, on sait
que l’entente de la Turquie kemaliste et de la Russie leniniste empecha
tout simplement cette Republique de vivre, sinon dans le coeur de
tous les Armeniens de la diaspora, qui ont represente une immigration
exemplaire. Tout cela suffirait a donner a cette visite d’Etat une
signification symbolique considerable. Le risque, malgre tout, que
cette initiative revet aujourd’hui, c’est de ranimer les flammes de
la grande querelle armeno-turque a un moment particulièrement delicat
de la negociation entre la Turquie et l’Europe.

Et, de tout cela, comme dans un abcès tumefie et infecte, il faut
parler franchement pour debonder, nettoyer et desinfecter. Tout
d’abord, le problème du genocide. Certes, le terme fut forge de toutes
pièces, au procès de Nuremberg, par le grand avocat juif polonais
Raphaël Lemkin, pour tenter de qualifier un meurtre de masse qui
n’avait pas eu de precedent par son ampleur et sa premeditation.

Meme s’il est possible de montrer que les Turcs et les Kurdes n’ont
procede, en 1915, ni avec la premeditation ni avec la continuite du
dessein exterminateur que l’on voit a l’oeuvre chez les Allemands
nazis et leurs complices divers, il n’est tout simplement pas
humain de refuser au peuple armenien, avec l’emploi de ce terme, un
apaisement moral et un redressement symbolique auquel il a parfaitement
droit. Mais a la condition, puisque l’on veut sortir du solipsisme
moral qui avait conduit naïvement les juifs a se reserver une sorte de
monopole terminologique a la fin de la guerre, d’examiner la tragedie
armenienne dans son ensemble. Rien, bien sûr, n’excuse les crimes
commis par l’armee turque et ses irreguliers kurdes qui massacrèrent,
en quelques mois, la quasi-totalite de la population armenienne des
provinces orientales de l’empire. Mais ce crime s’insère tout de meme
dans une tragedie plus longue qui commence dès le congrès de Berlin
de 1878, lorsque la Russie voisine, qui a annexe sur la Turquie et
la Perse un bon tiers du territoire armenien, dès le debut du XIX e
siècle, s’arroge le droit de representer et de defendre les Armeniens
de Turquie auprès de la Porte. A partir de la, les Armeniens perdent
peu a peu aux yeux de leurs compatriotes ottomans le statut eleve
qui avait ete le leur.

Desormais, les elites armeniennes quittent, contraintes et forcees,
massivement le service de l’Etat turc, et notamment de ses finances,
tandis qu’une minorite substantielle se convertit par patriotisme
a l’islam. Mais dans le vieux pays armenien, où Turcs, Kurdes et
Armeniens vivent alors aussi melanges que chretiens et musulmans en
Bosnie ou en Macedoine, la communaute armenienne paraît de plus en plus
tournee vers la Russie chretienne, au moment pourtant où les grandes
reformes dues au mouvement Jeunes Turcs commencent a affirmer un debut
de laïcite qui permet d’ailleurs a des deputes armeniens de sieger au
Parlement d’Istanbul, après 1908. La catastrophe generalisee commence
en 1911. En Macedoine, en Bulgarie, des Turcs et des musulmans des
Balkans sont massacres en grand nombre après la defaite de l’armee,
creant chez certains militaires une evidente soif de vengeance. La
jeunesse armenienne ne cache pas son desir de s’emanciper d’un empire
moribond et attend l’armee russe en liberatrice. Celle-ci echouera,
livrant les populations civiles armeniennes sans defense a une loi
du talion atroce, acceleree par le desir des tribus kurdes nomades
de s’emparer des terres sedentaires des agriculteurs armeniens. Tel
est le recit terrible de ce drame, auquel chacune des deux nations
en presence devrait pouvoir apporter son temoignage, et d’abord
sous la forme d’un debat historique ouvert. C’est en effet a cette
condition non humiliante que l’opinion turque pourra etre arrachee a
une amnesie qui n’est pas le seul fruit de la propagande mais aussi
d’un traumatisme non cicatrise. C’est ce qui commence a se faire
avec des reunions d’historiens auxquelles le gouvernement d’Ankara
consent a present, de meme que les tribunaux turcs acquittent l’un
après l’autre les ecrivains qui, avec grand courage, soulèvent le
problème armenien. Ne nous faisons aucune illusion : il n’y aura pas
de continuation de ce processus si la Turquie a le sentiment qu’on
l’instrumentalise contre son adhesion a l’Europe, si l’histoire
reelle de cette periode continue d’etre occultee dans sa complexite
et si, enfin, l’Etat armenien independant, reparation enfin survenue
de la longue eclipse de la première nation chretienne de l’Europe,
ne se soumet pas a son tour, en Azerbaïdjan par exemple, a un droit
international qui ne saurait fonctionner dans un seul sens. N’oublions
pas surtout, en France, que le peuple armenien et le peuple turc ont
ete, l’un et l’autre, nos plus proches amis depuis fort longtemps. La
tâche de la France est donc parfaitement simple : il nous faut les
reconcilier. N’oublions pas, en France, que le peuple armenien et le
peuple turc ont ete, l’un et l’autre, nos plus proches amis.

–Boundary_(ID_I+Gh9KW56foGeicXcsMT2w)–

SWITZERLAND’S JUSTICE MINISTER VISITS TURKEY
Geri Don Gonder Yazýcý

Dunya online, Turkey
Oct 5 2006

Switzerland’s visiting Justice and Policy Minister Christoph Blocher
yesterday met with Justice Minister Cemil Cicek. Speaking to reporters
after their talks, Cicek pointed to the importance of international
cooperation against terrorism.

Stressing that terrorism was a crime against humanity, Cicek called
on all countries to do their best and make genuine efforts on the
matter. Cicek stated that terrorists were traveling to Europe after
committing crimes in Turkey and seeking shelter and in the process
violating democratic rights, adding that these demands for asylum
had no basis. "This fact should be well understood by Europeans,
and we expect them to act on that," said Cicek.

He also said that the so-called Armenian genocide issue was also
taken up during their talks. For his part, Blocher said that the law
in Switzerland penalizing people who question the Armenian genocide
was also giving them trouble, adding that the issue should be left
to historians.

–Boundary_(ID_rhrYwJ6xtlVGJS/So5xILw )–

NKR PRESIDENT EMPHASIZES NECESSITY OF INTENSIFYING WORKS ON SHUSHI RESTORATION

ARKA News Agency, Armenia
Oct 4 2006

YEREVAN, October 4. /ARKA/. NKR President Arkady Ghukasyan emphasized
the necessity of intensifying works on Shushi restoration. The press
service of the president reported that Ghukasyan said that at the
meeting with Yerevan Mayor, president of the Shushi Restoration
Foundation Yervand Zakharyan.

During the meeting they discussed issues, related to the implemented
work of the Foundation, and also further steps toward restoration of
the infrastructure of Shushi, destroyed during the war, and development
of the city.

The NKR president expressed the readiness of the country’s top
authorities to assist with this program implementation in every
possible way.

GENOCIDE EEN VERSIE VAN DE GESCHIEDENIS?

NRC.NEXT
5 October 2006
1ste Editie

Het is nu tijd voor een brug over de Bosporus

Nebahat Albayrak en Frans Timmermans

SAMENVATTING

Moet Turkije erkennen dat er volkerenmoord tegen Armeniërs is gepleegd?

[…] De rol van politici moet nu zijn om mensen tot elkaar te brengen
en niet zoals al bijna honderd jaar gebeurt, een semantische discussie
voeren over definities en woordkeuze, die de oplossing eerder verder
weg dan dichterbij brengen. Hoe absurd ook in onze ogen, de Turkse
overheid heeft het recht om het gebruik van de volkenrechtelijke term
genocide te bestrijden.

Dat is ook niet wat de positie van de Turkse overheid ongeloofwaardig
maakt. Die ongeloofwaardigheid was het gevolg van de stelselmatige
weigering diepgaand en onafhankelijk onderzoek te laten doen naar
de gruwelen uit de jaren rond 1915. Nu zien we eindelijk beweging in
Turkije op dit vlak. In intellectuele kring wordt de positie van de
overheid steeds vaker historisch onhoudbaar genoemd, en het moment
nadert dat er onafhankelijk onderzoek zal worden gedaan.

Bemoedigend zijn de woorden van de Turkse onderhandelaar in het
toetredingsproces, Ali Babacan. Hij zegt dat als dit onderzoek
het bewijs levert dat er wel degelijk sprake was een geplande
volkerenmoord, Turkije zich daarbij zal moeten neerleggen. (…)

Er zijn veel Europese landen waar de mensen moeite hebben de zwarte
bladzijden uit hun geschiedenis onder ogen te zien. Val Russen,
Oekraïeners en Polen niet lastig met de pogroms. Praat in Frankrijk
niet te veel over de gruwelen in Algerije of de massale collaboratie
tijdens de oorlog. In Spanje ontkennen grote groepen de gruwelen
van het franquisme en in Italië zat tot voor kort een partij in de
regering die Mussolini een groot hervormer vond.

In de Raad van Europa is dit jaar door vele linkse partijen, waaronder
helaas ook zusterpartijen van de PvdA, een rapport naar de prullenbak
verwezen dat sprak over de excessen van het communisme. De tientallen
miljoenen doden die communisten op hun geweten hebben mochten immers
niet aan ‘links’ worden toegerekend. Hoeveel linkse mensen weigeren
tot op de dag van vandaag in te zien dat het Oost-Europese communisme
een gruwelijke ontsporing was van het socialistisch ideaal?

En wat te denken van het taboe dat in sommige kringen in Nederland
nog steeds rust op onze koloniale oorlogen, die wij officieel nog
steeds eufemistisch met ‘politionele acties’ aanduiden? […] Na de
Tweede Wereldoorlog hebben de Europeanen een poging ondernomen om
het eeuwenoude lot van telkens nieuwe bloedbaden tussen verschillende
volkeren te doorbreken. […] Zo is er eerst een brug geslagen over
de Rijn tussen Frankrijk en Duitsland, en later over de Oder tussen
Oost en West. Nu is het tijd voor een brug over de Bosporus.

Er zijn veel Europese landen die moeite hebben met hun geschiedenis

Ik geloof in de vrijheid van meningsuiting, in Turkije èn in Nederland

Dit is het slot van de column van de Turkse schrijfster Elif Safak
in de Turkish Daily News van 1 oktober.

[…] Ik geloof in de vrijheid van meningsuiting. Niet alleen in
Turkije, maar overal en altijd. Daarom is het voor mij onmogelijk
niet bezorgd te zijn over de recente ontwikkelingen in Nederland en
door de stemming in Frankrijk.

Het nieuws dat in Nederland drie kandidaten (voor de Tweede Kamer)
van de lijst zijn afgevoerd, is bedroevend. Op dezelfde manier gaan
de pogingen in Frankrijk om een ‘genocide-wet’ in te voeren en op te
leggen en iedereen te straffen die de genocide ontkent, volledig in
tegen de geest van de vrijheid van meningsuiting en tegen de geest van
een open democratie. Als we voor vrijheid van meningsuiting in Turkije
zijn, kunnen we geen dubbele standaard toepassen. Voorstander zijn van
vrijheid van meningsuiting vereist het verdedigen van dit fundamentele
principe in alle landen. Wat er in Nederland en Frankrijk gebeurt is
aanvechtbaar, niet alleen in termen van het beknotten van de vrijheid
van meningsuiting, maar ook in termen van het ondermijnen van iedere
potentiële band van empathie en vriendschap tussen Armeniërs en Turken.

Deze manoeuvre zal slechts een nationalistische tegenreactie in Turkije
oproepen. Ze zal alle pogingen schaden om een dialoog te bouwen. En
misschien nog belangrijker: de Nederlandse en de Franse regeringen
zouden in herinnering moeten roepen, net als de Turkse regering, dat
het niet aan staten of aan de elite in staten is om de geschiedenis
te schrijven of te dicteren. (…)

Lees de hele column op: pluk: sms 14774
naar 7585

Hoe 1915 de politiek van 2006 kan beheersen

Drie van oorsprong Turkse kandidaten voor de Tweede Kamer zijn vorige
week van de kandidaatlijsten van hun partijen verwijderd wegens hun
standpunt over de Armeense genocide.

De CDA’ers Ayhan Tonca (plaats 35) en Osman Elmaci (56) weigerden te
erkennen dat Turkije in 1915 een genocide op de Armeense bevolking
heeft uitgevoerd. De PvdA’er Erdinc Sacan (plaats 53) bleek een website
te beheren waar Turks-Nederlandse politici regelmatig discussiëren
over de Armeense genocide:

De druk op Nebahat Albayrak , tweede op de PvdA-lijst, neemt toeom
de genocide te erkennen. In een artikel in Trouw pleitte zij gisteren
voor een onderzoek naar de feiten van 1915.

–Boundary_(ID_X1EsuZLxXMdW142oBUGS5w)–

ALBAYRAK (PVDA) ERKENT GENOCIDE

Dagblad Tubantia/Twentsche Courant, Netherland
October 4, 2006

DEN HAAG (GPD) – Het Tweede Kamerlid Nebahat Albayrak (PvdA) erkent
dat in 1915 en 1916 in Turkije een volkerenmoord op Armeniers heeft
plaatsgevonden. Het is voor het eerst dat het van oorsprong Turkse
Kamerlid, nummer twee van de kandidatenlijst van de PvdA, dat zo
openlijk doet. Ze wil zo een einde maken aan de groeiende kritiek
dat zij geen duidelijk standpunt inneemt.

Zelf vindt ze dat ze niet onduidelijk is geweest. ‘Ik ben nooit van
het partijstandpunt afgeweken en dat is dat die volkerenmoord heeft
plaatsgehad.’

De kritiek op Albayrak begon na een interview in dagblad Trouw.

Daarin erkende ze dat er verschrikkelijke misdaden tegen de Armeniers
zijn gepleegd en dat vele honderdduizenden zijn omgekomen, maar ze
liet in het midden of sprake was van genocide dan wel uit de hand
gelopen gewelddadigheden. Albayrak zei geen oordeel over de toedracht
te kunnen hebben, omdat alle historische bronnen zijn ‘bevuild’.

Daarmee schaarde zij zich in de kringen van ontkenners, vindt Ton
Zwaan, onderzoeker nieuwe geschiedenis aan de Universiteit van
Amsterdam.

Met haar erkenning loopt de PvdA het risico dat vele kiezers van
Turkse afkomst afhaken.

De Armeense kwestie deed vorige week veel stof opwaaien bij PvdA en
CDA. Bij beide partijen stonden Turken op de kieslijst die de genocide
ontkennen. Zij zijn van de lijst gehaald.

From: Emil Lazarian | Ararat NewsPress

NEGATIONISME
Gie van den Berghe

De Standaard, Nethrland
October 3, 2006

Uitstekende bijdrage van Luc Bonneux over de negationismewet
(DS Weekend 30 september). Vrijheid van meningsuiting duldt geen
uitzonderingen. Schaf af die handel, weg met de negationismewet. En
breid ze vooral niet uit, zoals sommigen overwegen, tot andere
genocides. Die tendens toont aan dat de inkrimping van grondwettelijke
vrijheden tot escalatie leidt, alleen al om niet te discrimineren met
andere genocides. Aanleiding voor het stuk tegen de negationismewet
was naar alle waarschijnlijkheid de schrapping door het Europees
Parlement, woensdag laatstleden, van een van de voorwaarden waaraan
Turkije moet voldoen om tot de Europese Unie toegelaten te worden,
met name de erkenning van de genocide op de Armeniers. Een voorwaarde
die men nu om realpolitische, economische redenen liet vallen.

Maar het gaat hier niet om vrijheid van meningsuiting, maar om de
volgehouden weigering van een staat om een volkenmoord te erkennen.

Een staat die toelaat dat sommige van zijn burgers die de gruwelijke
misdaad wel erkennen zich voor de rechtbank moeten verantwoorden en
riskeren gestraft te worden. Je mag er niet aan denken wat er zou
gebeuren als Duitsland zich zou veroorloven om de jodenuitroeiing in
twijfel te trekken!

Wat de genocide op de Armeniers betreft ligt de zaak ook
ingewikkelder. De Turkse regering erkent ondertussen de gruweldaden
wel, maar ze wijst op de medeverantwoordelijkheid van de’ Armeniers,
die tijdens de Eerste Wereldoorlog de kant kozen van de Russen,
een eigen staat wilden… En vooral, ze weigert mordicus de term
genocide te gebruiken, want de toenmalige Turkse regering zou nooit
de intentie gehad hebben om de Armeniers uit te roeien.

Juridisch gezien is die intentie helaas inderdaad een voorwaarde om
van genocide te mogen spreken. Niet alleen de Turkse regering maakt
daarvan handig misbruik, ook de internationale gemeenschap, de VS en
de VN verschuilen zich om de haverklap achter deze clausule om niet
te moeten tussenbeide komen. Hoog tijd dus om het begrip genocide te
herzien of de verplichting tot tussenkomst te koppelen aan misdaden
tegen de menselijkheid.

Gie van den Berghe(De auteur is gastdocent aan de Universiteit Gent.)

SYMPHONY’S MUSICAL RISE IN FORTUNE HAS NOT TRANSLATED INTO FINANCIAL SUCCESS
Brian Whitwham, Record Staff

The Record (Kitchener-Waterloo, Ontario)
October 5, 2006 Thursday
Final Edition

>From hockey rinks to world stage

For more than 60 years, the Kitchener-Waterloo Symphony’s life in
the community has been like an evening with an orchestra.

There have been moments that were bright, periods that were dark and
times that people wondered what would happen next.

The orchestra that played its first concert at a Kitchener hockey
rink has since toured internationally.

It has gone from three concerts a year in the 1940s to more than 90
performances each season.

But its financial performance has yo-yoed and, at times, the 52-piece
orchestra’s problems have sparked public feuds — two high-profile
conductors left amid controversy — within the symphony.

Now it’s asking for a $2.5-million lifeline by the end of October and,
once again, no one knows what will happen next.

THE OVERTURE

The orchestra was formed in 1945 after the director of the Philharmonic
Choir decided a symphony should accompany the choir at its April
concert. The show was a success, drawing more than 2,000 people to
a rink near Queen and Charles streets in Kitchener.

The orchestra followed it with a sold-out concert that October.

Into the late 1960s, the symphony was a volunteer organization with
about 85 players. They generally performed four Sunday afternoon
concerts each year at the Lyric Theatre.

The person credited with taking the orchestra to the next level
is Raffi Armenian, who took over in 1971 as artistic director and
immediately changed the symphony.

He started with a series of auditions, which cut the orchestra in
half. The remaining musicians became paid members. Within a few years,
Armenian launched an extended evening concert series that kicked off
with famed Russian cellist Vladimir Orloff as the headliner.

By 1980, the Kitchener-Waterloo Symphony was playing 50 concerts a
year. Armenian stayed at the helm for 22 years and helped the orchestra
reach several milestones, including its first international tour,
to Spain, in 1984.

Statistics in the early 1990s showed that, based on ticket sales, the
symphony had the highest market penetration of any orchestra in Canada.

THE CRESCENDO

The early 1990s was a period of financial instability for the orchestra
as it struggled to build its reputation and handle a growing debt load.

Armenian played his final concert in 1993 and was replaced by Chosei
Komatsu, an internationally-renowned conductor, who was expected to
take the symphony to the next level.

Upon accepting the job, Komatsu, a native of Japan, said, "I think
this is a job every conductor of my generation in North America —
even the world — would want."

But the symphony lost more than $100,000 in 1994. It posted a small
surplus of about $27,600 in 1995 but it was holding an accumulated
deficit of nearly $690,000.

Komatsu’s term was supposed to last until 2001 but the
Kitchener-Waterloo Symphony’s board ended it in 1998 amid an
organizational restructuring.

The move was caused in part by a dispute between Komatsu and managing
director Mark Jamison, who resigned in November 1998.

Komatsu later issued a statement slamming the board for putting a
"gag order" on him. But his dispute with the symphony was nothing
compared to the war that erupted around his successor.

Martin Fischer-Dieskau assumed the position of conductor in 2001,
with a resume that boasted leadership of 50 major orchestras. A
native of Germany, Fischer-Dieskau also spent time as the assistant
conductor of the Detroit Symphony Orchestra and said he was the kind
of conductor who wanted to stay out of the musicians’ way.

The board fired him on November 27, 2003. Within days, a citizens’
group was lobbying for his reinstatement. Fischer-Dieskau returned
to Canada in December to convince the board to reverse the decision.

In-fighting got so bad that the symphony’s entire board of directors
resigned in February 2004. Board chair Karen Wilkinson said the move
had to be made to "mend the rift among association members . . . and
be in the true, long-term interest of the symphony."

Fischer-Dieskau also hit the symphony with a $1.5-million lawsuit.

The suit was settled with an exchange of apologies in January 2005.

The symphony and the conductor went their separate ways.

THE FINAL CURTAIN?

Before the Fischer-Dieskau affair, things had been looking up. The
symphony had reached a surplus of $33,183 in 2003, which it put toward
its debt.

Over four years, that debt had been reduced from $735,000 to less
than half, about $350,000.

The Kitchener-Waterloo Symphony also managed a $57,000 surplus in
2004, even though the controversy with its former conductor had
cost $244,000.

Since then, ticket sales have dropped and some fundraising campaigns
haven’t reached their goals.

The Ontario Arts Council cut its grant to the symphony by about
$70,000 in 2005.

The Kitchener-Waterloo Symphony said its deficit has ballooned to
$1.2 million and if it doesn’t reach its goal by the end of October,
the organization will declare bankruptcy.